Kesmek mi, kesmemek mi?

Oğlum diye demiyorum, bizimkinin saçları çok güzeldir :)

Daha bebe olduğu dönemlerde çok endişelenmiştik, bu çocuğun hiç saçları çıkmayacak, çıksa bile az olacak diye... Sonra bir çıktı, pir çıktı... Bir de bukle bukleydi ki bir aralar, her buklesine parmağımı geçirmek, sonra onları birleştirmek büyük keyif veren bir oyundu benim için :D

Saçları böyle güzelleşince, kestirmeye kıyamaz olduk haliyle. Ama bu seferde yazları ter sorunu ortaya çıktı doğal olarak. Alnı, ensesi isilik olmaya başladı... ve biz her seferinde içimiz gide gide kestik... Biraz büyüdükçe isilik olayı azaldı ve biz de yüz bulduk kestirmemeye :) ama öyle veya böyle yazın rahatsızlık verdiği aşikardı... Bu sefer ben ve eşim arasında anlaşmazlık başladı. Ben “Kestirelim!” dedikçe, o “Hayır! Kesilmeyecek!” diyen taraf oldu. Tibet doğal olarak her seferinde babasının tarafını tuttu...

En son geçen Cumartesi Rüzgar’ın yaşgününden dönüşümüzde, terden koklayamayınca bücürümün saçlarını, babasına “Kesilecek bu saçlar!” ultimatomunu verdim Tibet’in “Bu anne de böyle işte baba, ne yapalım!” söylemleri eşliğinde :)

ve Pazar günü gittik kuaföre...

“Güzelce kısalt” dedim.
“Amerikan olsun mu abla?” dedi.
“Olsun!” dedim.
Tibet “Ben amerikan istemem!” dedi.
“O zaman seninkini, Türkiye-İstanbul keselim?!" diye cevap verdi kuaför.
“Tamam” dedi bizimki...

ve sonuç:

Şimdi gururlana gururlana “Benim saçlarım İstanbul kesimi!” diye dolanıyor ortalıklarda ;)

Siz nasıl buldunuz?