Çocukluğumla bağımı nerede kopardım acaba?
Ne zaman "büyüdüm!"?
Yaşça büyüdükçe olgunlaştım mı gerçekten, yoksa aslında kendimi kandırıyor muyum?
Çocuklar kadar olamıyoruz çoğu zaman... Sorunlar karşısında onlar kadar dik duramıyoruz aslında... en azından ben!
Karşıma bir sorun çıktığında, hele ki sevdiklerimle ilgiliyse elim ayağım dolanıyor birbirine. Elimin ayağımın dolanması yetmiyor, kafam da duruyor sanki. Düşünme yetimi kaybediyorum. ve beraberinde sakinliğimi... dinginliğimi...
Yerini panik, endişe, korku alıyor ve çok doğal olarak bu duygular düşünmemi engelliyor...
Karanlığın içine gömülüyorum... Elbet toparlıyorum ama toparlanana kadar ben kendimden geçmiş oluyorum maalesef...
Çocuklar öyle mi?
Tibet okulla ilgili sorununu kendi çözdü. Hem de öyle güzel çözdü ki; çözümü suratımda tokat gibi patladı!
ve yine aynı soruyu sordurttu bana: "Ben çocukluğumla bağımı ne zaman kopardım!?"
"Anne sana çok güzel bir haberim var! Bugün okula girerken hiç ağlamadım, derste de hiç ağlamadım. Çünkü okula girerken ananeme sarılıp huzur topladım!"...
bazen haddinden fazla ciddiye alıyoruz herşeyi kendimizi yiyip bitiriyoruz paralıyoruz öyle dolambaçlı yollara sapıyoruzki biz bile işin inden çıkamıyoruz oysa onların gibi sade bir hareket çözüveriyor herşeyi bir sarılma aslında hepsi bu acaba çocuğumun piskolojisimi bozuk acaba asosyalmi niye ağlıyor bu çocuk acaba okulmu bizmi onlarmı sıkıntı yok aslında sadece bir sarılma olayın çözümü işte hepsi bu çok büyük bir ders bizlere
YanıtlaSilaynen öyle Sibelcim. kendimizi sorguluyoruz onlar sayesinde...
Silbence hayatın bizi zorladigi zamanlarda büyüyoruz, büyümek zorında kalıyoruz, sen böyle yazinca hatta hemen aklima kendimle iligli bir donum noktasi geldi, maalesef:(
YanıtlaSilama cocuklardan ogrenecegimiz cok sey var, onlari ornek alabiliriz kendimize, mesela senin ufakligin bu soyledigi sey cok carpici...
aslında o kadar bilgeler ki Nazlı... keşke onlar gibi olabilsek...
SilGerçekten ''bilgece'' bir davranış biçimi ama
YanıtlaSilHem annesinin tüm endişelerini silip atmış hem herkese huzur pompalamış :)
Kocaman öptüm Tibetimi ;)
onlar kadar olamıyoruz Zeugmam :)
Silne kıymetli şu çocuklar, ah çocuklar, çocuklarımız..
YanıtlaSilAllah başımızdan eksik etmesin onları Deli'm.
Silçocukluğumdan çok uzaklaşsam da hala hep oraya giden köprülerim var benim... ne güzel yanında huzur depolayacağı anneannesi var tibet' in, tüm gün yetecek kadar sarılsın ona :)
YanıtlaSilkeşke benim de olsa o köprülerim :( kimbilir belki vardır da, körleşmişimdir ben onlara :/
Silseverim ben o bilgeyi ama anasınıda:))
YanıtlaSilanası da seni sever yavruuu! :D
Silallahım o cümleleri kuran dillere kurban.. biz anneler çok evhamlıyız, çok büyütüyoruz herşeyi dediğin gibi.. oysa onlar öyle mi.. hopp alışıveriyorlar yeni duruma..
YanıtlaSilolduğu gibi kabulleniyorlar hayatı... zorlansalar bile :)
SilÇocukluğumuzla bağımız,kendi çocuklarımız.... Öperim ben tatlı Tibet'imi
YanıtlaSilhuzur toplamayı öğret bana da Tibet :)
YanıtlaSilaklını seveyim bu çocuğun ♥
son kısmı müthiş
YanıtlaSilbravo O'na...
sevgiler