Bir tuvalet hikayesi

Unuttum... oğlumun tuvaletini artık lazımlığa yaptığını yazmayı unuttum...

Ama unutmakta haksız sayılmam, az çok son yazdıklarımdan biliyorsunuz sizde.
Bu bir özür kabul edilebilir (di mi?).

Aslına bakarsanız çok zorlu bir süreçti. Olayların gelişimi çok vahim görünüyordu başlarda. Çişini tuvalete yapıyordu ama kakası geldi mi bez bağlatıyordu velet! Bir iki kere tuvalete yapmış olmasına ve çoğunlukla tutamayacak hale gelmesine rağmen oturtamıyorduk... Bir kaç arkadaşım, alt komşum çocuklarının artık tuvalete yaptıklarını söylüyorlardı, gizli saklı motive etmeye çalışıyorlardı ama nafile... Açıkçası ümidimi yitirmiştim ve ipin ucunu da bırakmıştım. İşin güzel olan tarafı, gece çişi için hiç uğraşmamıştım ve buna şükrediyordum (hala şükrediyorum).

Derken günlerden bir akşam alt komşumuza indik (kendisi butik pastacı, herkese tavsiye ederim, süper!). Bücürler Arda’nın odasında oyun oynuyorlardı. Birden bir çığlık koptu Tibet’ten. Ödüm patladı, çok kötü bir manzarayla karşılaşacağımdan emin, koştum(k) odaya.

Gördüğüm manzarayı önce anlamlandıramadım; ayaklar, vücut, bütün beden baştan aşağıya kasılmış, surat kıpkırmızı olmuş, kasıntıdan pek başarılamayan bir ağlama hali (arada bir şekilde çığlık kaçmış ağzından belli ki)...

Ne olduğunu sordum panikle, zar zor “Kakam” diyebildi. “Tamam” dedim “dayan biraz, eve çıkalım!”. Onu kaptığım gibi eve koştum. Koşarak yukarı çıkarken, birden cin fikirli! Sibel beynimde konuşmaya başladı :)
“Sibel, fırsat bu fırsat güzelim, farkındasın di mi? Bak bunu kullanırsan, devamının gelme ihtimali yüksek! Çabuk düşün, çabuk karar ver!!!”

Eh, fazla düşünmeye gerek yoktu haliyle. Zaten lazımlığı tuvalette hazır duruyordu, hemen soktum tuvalete. Lazımlığı görünce yaygarayı kopardı, aşağıdakinden daha fazla kastı kendini “Yapmııcammmm, lazımlığa yapmııcammmm!” diye ama o kadar sıkışmıştı ki, tutamadı. Bir yandan boynuma sarılmış, bir yandan “Anne, bak gidiyo, bak! Zaten korkucak bişii yok ki! Ah be bebeğim niye korkarsın ki zaten! :( Di mi anne? Bak gidiyo, bak!” deyip duruyordu.

Cin fikirli! Sibel içeride şeytani kahkalar atarken ben “Bu kokuyu çekmeye değer miydi? Yapsındı işte bezine, ne vardı?” diye hayıflanmaktaydım... Üstelik bunun devamının geleceği konusunda onun kadar emin de değildim... ne de olsa önceden bir denenmişlik vardı.

Bu yaptığımın etik olup olmadığını hala kendi kendime sorguluyorum ama neticede Cin fikirli! Sibel haklı çıktı işte, öyle veya böyle işe yaradı. Artık kakasını gayet düzenli ve itirazsız lazımlığa yapıyor. Boynuma sarılmış bir şekilde yapıyor ama olsun, bu da geçer elbet :)
Üstelik her yaptığını bir şeye benzetme huyu da var. Örnek vermeyeyim, mazallah yemekten, çiçekten soğuyabilirsiniz :)

Son söz: Canım oğlum, ben biliyordum zaten başaracağını. Keşke sen de bilseydin de kendini bu kadar sıkıntıya sokmasaydın...
Sen sen ol, yaptığın her işte kendinden emin ol! Yoksa kasan da, kasılan da çok olur!!!

Görsel internetten alıntıdır.