Bu daha bir İLK!

Tibet’i sanırım iki sene önce ilk kez tiyatroya götürmüştüm. Burcu ve Irmak’la buluşmuş, Profilo’da ki bir çocuk tiyatrosuna gitmiştik. İçeriye girmiş, oturmuş, oyunun başlamasına iki dakika kala apar topar çıkmıştık. Sebebi ise; Tibet’e oyun sırasında “ışıkların kapatılacağını” söyleme gafletinde bulunmamdı!

Amanın sen misin söyleyen! Yıktı ortalığı “Ben karanlıkta oturmam, bana ne seyretmem!” diye... Ondan sonra sahnenin ışığının etrafı fazlasıyla aydınlattığını söylememin hiç bir anlamı olmadı tahmin edersiniz ki...

Uzun zamandır kendisiyle sinema, tiyatro muhabbeti yapıyoruz. Gidip, gitmeme konusunu didikliyoruz ama hep lafta tabii. En son tiyatroya gidebileceğine karar vermişti ama iş gitmeye geldi mi binbir çeşit bahane üretiyordu beyefendi.

Geçen hafta Deniz’in eşi dilersek “Çocuklar için öylesine bir dinleti” gösterisine bilet ayarlayabileceğini söyledi. “Çok seviniriz.” dedim ama bir yandan da Tibet’in bu haberi benim gibi sevinçle karşılamayacağını düşünüyordum.

İlk söylediğimde hemen “Hayır”ı yapıştırdı tabii. Sonra sonra itiraz etmemeye başladı.

ve beklenen gün geldi çattı! Deniz’le ve Yaz’la buluşuldu, biraz erken mekana varıldı. Maksat önden ufaklıklara yemek yedirmekti ama benim açımdan biraz havaya girmesiydi bir yandan da...

Ünseli ve Ünsu’da aramıza katıldı ve salondan içeriye girdik. Daha doğrusu Tibet Deniz’le birlikte girdi. Deniz’in ellerinde kendini daha güvende hissetti sanırım. Bir yandan itiraz, bir yandan merak... Bir durmayacağım gideceğim, bir ilgiyle etrafı izleme...

karıştı birbirine...

İlk başlarda gitme, gitmeme kararsızlığı yerini ilgiyle seyretmeye bıraktı. Sonlara doğru gitme dürtüsü tekrar ayyuka çıktıysa da, oyunda kar yağacağı beklentisi onu sonuna kadar tuttu... Hatta oyunun sonunda oyuncularla fotoğraf bile çektirdi ve böylece hayatımızda bir ilk daha gerçekleşmiş oldu.

Bu yüzden Murat’a ve Deniz’e çok ama çok teşekkür ediyorum.

Murat, bizi de düşünüp bilet ayırdığın için...

Denizim, oğluma verdiğin güven için...

Sayenizde bu çok önemli ilki yaşadığımız için...

Bundan sonrası ne olur bilinmez.

Bücürcan sorulduğu zaman gel-git’li cevaplar veriyor çünkü.

Bir “Asla bir daha tiyatroya gitmem!” diyor, bir “Çok güzeldi baba, ben seni tiyatroya götürürüm!” diyor, bir “Annecim, tiyatroda çok eğlendim, başka tiyatroya gitmem, yine aynısına gidelim.” diyor...

Hazır başlamışken bir deneme de sinema mı yapsak diyorum ama...

Artık... Kısmet! :)