Tibet'in son zamanlardaki halini sadece 2 yaş sendromuna mı bağlamak lazım bilemiyorum?Son 1 - 1,5 haftadır Tibet istediğini yapmadığında ya da izin vermediğinde canavara dönüşmeye başladı. Hani şu yolda görürsünüz ve "aaayyy, Allah sabır versin, Allah düşmanıma böyle çocuk vermesin" diye veryansın ettiğiniz tiplerden!
Diyelim ki, dışarı çıkmak istedi ve siz o an onu dışarı çıkartabilecek konumda değilsiniz. "Şimdi olmaz oğlum, işim bitsin ondan sonra" diyorsunuz. Siz der demez, kendini yere atan, oradan oraya savuran ve hatta çevresinde eline uygun fırlatılabilecek şeyler varsa alıp, fırlatan bir tip düşünün. Ve hatta bu imgelemeyi bazen de size vuran bir tiple noktalandırın.
Geçen gün Deniz'in yazdığı Yansımalar yazısı aklıma geldi. Şimdi ben ne yaptım da çocuğumun bu davranışı edinmesine sebep oldum diye.
Bir önceki işyerime kadar herkesin benim tanımlamak için söylediği iki kelime vardı: "Sakin ve sabırlı". Bu özelliklerimi bir önceki işyerimde kaybettiğimi kabul etmekle birlikte, bu derece sabırsız ve sinirli olduğumu kabul edesim gelmiyor.
Cidden bu hale mi geldim ben?
Tibet'e annem bakıyor biliyorsunuz.
Ona bakıyorum, hayatımda annem dışında bu kadar sakin, sabırlı birini tanımadım. O zaten olamaz...
Eşim diyeceğim; onun Tibet'le oynarken sıkıştırması dışında etkileyecek bir durum da göremiyorum... Bilemiyorum...?!
Çocuk eğitimi almış, çocuk bakıcısı bir arkadaşım var ona sordum.
2 yaş, çocukların karakter edinmeye çalıştığı (edindiği değil henüz) zamanmış. Yeni yeni huylar geliştirir, tepkileri ölçerlermiş. Bu birincisi.
İkincisi ailesi çalışan bu dönem çocuklarında çok görülüyormuş. Yani çocuk bir nevi ailenin yokluğunun acısını bu şekilde onlardan çıkartıyormuş.
"Ne yapmak lazım" diye sordum. Ortak bir dil belirlemek lazımmış. Mesela çocuk sinirlenip size vurduysa, sadece vuran kişinin uyarması yetmiyor, diğerlerinin de gülmemesi, bu uyarıya destek olması gerekiyormuş. Uyarıyı da söylenmek şeklinde değil, "bak bu yaptığın hiç doğru değil, başkası sana yapsa sende hoşlanmazsın" gibi bir ifadeyle yapmak gerekiyormuş.
Eğer kendini atıyor, oradan buraya savuruyor, eline geçeni atıyorsa, çocuğu uyarmanın hiç bir faydası yokmuş. "Sakinleşene kadar kendi haline bırakmak en iyisi" dedi arkadaşım. "Zamanla bu davranışından vazgeçecektir" dedi.
Eğer tüm bunlara rağmen çocuk bu davranışlarından vazgeçmiyorsa, o zaman bir uzmana danışmak gerekirmiş.
Bu dönemi layıkıyla atlatacağımızı umuyorum, inanıyorum.
En azından bunun için elimden geleni yapacağım...
Biliyorum...
yahu şu hayatta ne cok sendromumuz var. hic bitmiyor ki... bu biter ergenlik baslar o da biter bilmem ne baslar. bunun sonu menapoza ya da antropoza kadar gider. hepimiz ve bebeklerimiz icin saglikli birey olmak ve oyle kalmak nasip olsun...
YanıtlaSilAmin Bestecim.
YanıtlaSilTüm kendimle uğraşlarım Tibet'e örnek olabilmek için :)
güldüm:) aynılarını yhaşadık çünkü
YanıtlaSilgeçicek inan bana arkadşım hepsi geçicek..
ama çok da sevinme hemen yerini başka sorunlar alacak hattaa:)))
aman geçsin yeterki Meltemcim. en azından bunların yaşanıyor olduğunu bilmek bile ferahlatıyor insanı, inan. sağol canım bilgilendirdiğin için ayrıca :)
YanıtlaSilcanım benım ya , resımde gene pek sevımlı.umarım cabuk atlatırsınız bu donemı.
YanıtlaSilatlatacağımıza inanıyorum Dolunaycım.
YanıtlaSilteşekkür ederim :)
Bol sabır diliyorum Tibet'in annesi... İleride bunların gülümseyerek anlatacağınız birer anı olacağına kuşkum yok...
YanıtlaSilher annenin başına gelir üzülmeyin ama zaten bu cüce milletinin derdi hiç bitmez 2 yaş biter 3 yaş başlar doğal seyrine bırakın su akar yerini bulur
YanıtlaSilKutucum, umuyorum öyle olacak :)
YanıtlaSilNazpek, tecrübeli anneler içimi ferahlat›yor, tesekkür ederim :)
ahh bu pamuk prens iki yasa sendromumu yasarmis, hem ona hem annesine hic kiyamam :)
YanıtlaSilGörkemcim hiç sorma yaa! düzelecek inşallah :(
YanıtlaSilYaşadım arada sırada yasıyorum evet sakın olmak onu kendı halıne bırakmak hatta yanından bir müddet uzaklasmak gerekıyor.Aşıcaksın tabıkı gelıp gecıyor enınde sonunda.
YanıtlaSilAhh o sendromlar bitmek bilmeyecek ama olsun, cennet onun için annelerin ayağı altında galiba.
YanıtlaSilAynı sorunlar 3 yaşına yaklaşan kızımda da devam etmekte, tüm annelere kolay gelsin :)
Primacım, Bal Küpü. Çok teşekkür ederim desteğinize.
YanıtlaSilUmarım çok uzun sürmeden atlatırız bu sendromları.
Burada belli ki seni çıldırtmış ama resmi süper şirin maşallah!!!
YanıtlaSilDerincim, ona sorsan ben onu çıldırtıyorumdur herhalde :)
YanıtlaSilNe pedagogum nede ana.. ama Tibetin portrelerini izleyince, cok hosuma gitti.. dayanamadim benimde bir seyler yazmam gerektigine karar verdim.. ukalalik yapmayi deneyecegim..
YanıtlaSilBoylesi guzel bir oglum olsa ne yapardim diye dusundum once..
Tibet yasindakiler herseye burunlarini sokarak, sorarak ogrenme cagina adim atiyorlar ve yanit alamayinca sinirlenmeleri de dogal.. o'nu sesizce izlemeyi, analiz etmeyi mutlaka denediniz...karakter olusumu ana karninda basladigina gore ona bu konuda mudahele etmenin yerinde olmayacagi kanisindayim...
babalarin bu konuda hep sinifta kaldigini dusunuyorum...belki biyolojik acidan hakli olsalarda, tembelliklerinden mi nedendir.. bu zor isi analarain sirtina yikmayi yeglerler..:-)
evet, bir gun gelecekki Tibetle olab analik gobek bagini da koparacak onu tamamen ozgur kilacaksiniz..
isterseniz bu isi biraz erken demeden simdiden deneyin.. deneme yanilma ile ogrenmedik mi tum ilk ogrendiklerimizi:-))
dostcakalin
Vkemal
Volkan Kemal teşekkür ederim yorumun için.
YanıtlaSilDüşe kalka öğreniyorum ben de anneliği :)
Dün bu haftanın en sakin akşamını geçirdik, önceden böyle davrandığında sinirleniyor ve sinirimi göstermemek için başka odaya gidiyordum Tibet'i anneme bırakarak. Bu onun daha da asabi olmasına sebep oluyordu ama ne yapacağımı bilemiyordum işte :( Bu sefer ses tonumu hiç bozmadan, yumuşak bir tonlamayla, ilgisini başka yöne çekmeye çalıştım ve başardım. ilk etapta kendini yere attıysa da ses tonum ve söylediklerim ilgisini çekti ama ilgi istediği için onu yerden benim kaldırmamı istedi :) devamında da çok güzel vakit geçirdik. eğer böyle devam ettirmeyi başarabilirsem, bu dönemi atlatabiliriz ümidim daha da arttı böylece.
Tekrar teşekkür ederim ilgine ve tavsiyene.
Sevgiler
Kacirmisim bu yazini, simdi okudum.
YanıtlaSilOf diyorum baska bir sey diyemiyorum ne yazik ki.
Aynilarini belki de daha da kotulerini yasiyoruz biz de bir kac aydir. Bizimki bir de basini vuruyor yere, O'nu durdurmak icin bir seyler yapacagimi bildiginden. Bazen sabirli kalmak mumkun olmuyor, bir de benim yanimda yardim edebilecek bir tek esim var o da sabahin korunden aksamin bir saatine kadar evde olmadigindan ben zaten fena halde bunalmis oluyorum.
Normal cocuk gelisiminin icinde olmasi gereken bir durummus bu, bagimsizligi ogrenmeye basladiklarinda ama tam olarak ne yapacaklarini bilmedikleri bir donemde olduklarindanmis.
Bir yazida devamli regl olan biriymis gibi dusunmek lazim bunu diye yorumlamislardi.
Hepimize kolay gelsin.
Bunlarda geçecek inşallah Calanon. Haklısın, yalnız olunca daha da zor :(
YanıtlaSilHer yaşın sendromu bu kadar zor olmaz umarım...