7 Ekim 2013 Pazartesi

Çözümü kendi bulan bilge!

Siz de düşünüyor musunuz arada bir benim gibi?
Çocukluğumla bağımı nerede kopardım acaba?
Ne zaman "büyüdüm!"?
Yaşça büyüdükçe olgunlaştım mı gerçekten, yoksa aslında kendimi kandırıyor muyum?

Çocuklar kadar olamıyoruz çoğu zaman... Sorunlar karşısında onlar kadar dik duramıyoruz aslında... en azından ben!

Karşıma bir sorun çıktığında, hele ki sevdiklerimle ilgiliyse elim ayağım dolanıyor birbirine. Elimin ayağımın dolanması yetmiyor, kafam da duruyor sanki. Düşünme yetimi kaybediyorum. ve beraberinde sakinliğimi... dinginliğimi...

Yerini panik, endişe, korku alıyor ve çok doğal olarak bu duygular düşünmemi engelliyor...
Karanlığın içine gömülüyorum... Elbet toparlıyorum ama toparlanana kadar ben kendimden geçmiş oluyorum maalesef...

Çocuklar öyle mi?

Tibet okulla ilgili sorununu kendi çözdü. Hem de öyle güzel çözdü ki; çözümü suratımda tokat gibi patladı!

ve yine aynı soruyu sordurttu bana: "Ben çocukluğumla bağımı ne zaman kopardım!?"

"Anne sana çok güzel bir haberim var! Bugün okula girerken hiç ağlamadım, derste de hiç ağlamadım. Çünkü okula girerken ananeme sarılıp huzur topladım!"...


17 yorum:

  1. bazen haddinden fazla ciddiye alıyoruz herşeyi kendimizi yiyip bitiriyoruz paralıyoruz öyle dolambaçlı yollara sapıyoruzki biz bile işin inden çıkamıyoruz oysa onların gibi sade bir hareket çözüveriyor herşeyi bir sarılma aslında hepsi bu acaba çocuğumun piskolojisimi bozuk acaba asosyalmi niye ağlıyor bu çocuk acaba okulmu bizmi onlarmı sıkıntı yok aslında sadece bir sarılma olayın çözümü işte hepsi bu çok büyük bir ders bizlere

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. aynen öyle Sibelcim. kendimizi sorguluyoruz onlar sayesinde...

      Sil
  2. bence hayatın bizi zorladigi zamanlarda büyüyoruz, büyümek zorında kalıyoruz, sen böyle yazinca hatta hemen aklima kendimle iligli bir donum noktasi geldi, maalesef:(

    ama cocuklardan ogrenecegimiz cok sey var, onlari ornek alabiliriz kendimize, mesela senin ufakligin bu soyledigi sey cok carpici...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. aslında o kadar bilgeler ki Nazlı... keşke onlar gibi olabilsek...

      Sil
  3. Gerçekten ''bilgece'' bir davranış biçimi ama
    Hem annesinin tüm endişelerini silip atmış hem herkese huzur pompalamış :)
    Kocaman öptüm Tibetimi ;)

    YanıtlaSil
  4. ne kıymetli şu çocuklar, ah çocuklar, çocuklarımız..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Allah başımızdan eksik etmesin onları Deli'm.

      Sil
  5. çocukluğumdan çok uzaklaşsam da hala hep oraya giden köprülerim var benim... ne güzel yanında huzur depolayacağı anneannesi var tibet' in, tüm gün yetecek kadar sarılsın ona :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. keşke benim de olsa o köprülerim :( kimbilir belki vardır da, körleşmişimdir ben onlara :/

      Sil
  6. severim ben o bilgeyi ama anasınıda:))

    YanıtlaSil
  7. allahım o cümleleri kuran dillere kurban.. biz anneler çok evhamlıyız, çok büyütüyoruz herşeyi dediğin gibi.. oysa onlar öyle mi.. hopp alışıveriyorlar yeni duruma..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. olduğu gibi kabulleniyorlar hayatı... zorlansalar bile :)

      Sil
  8. Çocukluğumuzla bağımız,kendi çocuklarımız.... Öperim ben tatlı Tibet'imi

    YanıtlaSil
  9. huzur toplamayı öğret bana da Tibet :)
    aklını seveyim bu çocuğun ♥

    YanıtlaSil
  10. son kısmı müthiş
    bravo O'na...
    sevgiler

    YanıtlaSil