Haftasonu Maceraları

Kar, yağmur, soğuk derken Tibet bir süredir evden çıkamamıştı, çıkartamamıştık. Hafta sonu güzel olunca biraz gezdirmek istedim. Aniden karar verince ne yapacağımı da bilemedim. Harala gürele kuzenlerimle birlikte Capacity’e gitmeye karar verdik. İyi ki öyle karar vermişiz.

En alt katında çocuklar için aktivite alanı kurmuşlar. Masalar, birkaç tane görevli... Legolar, boyalar, oyun hamurları ve bir dolu çocuk. Tibet’in yüzündeki ifadeyi çekmek isterdim. Ne yazık ki fotoğraf makinasını almamışım :(

Bir masaya yerleşti, başta sadece bir çocuk vardı. Sonra kendisinden biraz küçük bir kız geldi. Böylece oğlumun ne kadar yardımsever bir çocuk olduğunu anlamış oldum. Kız legoları düşürdükçe bizimki alıp ona verdi. Ben kenarda oturuyordum, kuzenim yanındaydı, kıza ismini soruyormuş, nasılsın diyormuş, baya baya iletişim kurmaya çalışmış bücür :)))))

Oradan çıkıp çocuk mağazalarını dolaştık biraz. Bir tanesinde balon verdiler Tibet’e. Beyefendi bir taneyi az buldu, gitti bir tane daha istedi. Onlarda iki tane daha verdiler, zırt pırt istemesin diye mi düşündüler artık nedense :P Bizim küçük bey balonlara baktı baktı, sonra balonların zulasının olduğu yere gidip, bıraktı hepsini, yeşil bir tane aldı “Baaak, anne, yeşil aldıımm”  diye bağıra bağıra hemde :)

Sonra çıktık en üst kattaki oyun alanına. Küçük bir lunapark gibi. Tibet’in korkuları ön plana çıktı burada. Çok ilgisini çekiyor ama nedense korkuyor binmek istemiyor hiçbirine. “Anne sen bin” diyor, kendisi binmiyor. Bir tanesine nasılsa binmek istedi ama çalışmıyorken tabii, tam o anda bir çocuk geldi babasıyla beraber. Atladı arabaya, çalıştırdı! Bizimki korkarak bana sarıldı. Çocuğun babası “Korkacak birşey yok, bak araba sallanıyor sadece” falan dedi. Öyle demesi iyi oldu sanırım, inmek için ağlamadı, koluma sarılmayı bıraktı, elimi tutarak devam etti.

Bu korku meselesi çok ilginç Tibet’te... Mesela dönüp duran ışıkların altından geçmiyor, geçmemek için ağlıyor! Ne desem ikna edemiyorum. Işıkları yakalamak için koşuyorum, üzerlerine basmaya çalışıyorum, seyrederken çok eğleniyor ama hadi gel beraber yakalayalım dedim mi basıyor yaygarayı! Bol bol götürmek mi lazım bu korkularını yenmek için acaba?

Neyse, sonrasında güzelce bir yemek yiyip, döndük eve... Dönüşte tramvaya bindik. Önceden de binmiştik ama o zamanlar daha küçüktü, pek birşey anlamamıştı sanırım. Bu sefer herşeyini inceledi tramvayın. Gürültüsü en çok dikkatini çeken şey oldu; sürekli “Anne, çok ses bay!” deyip durdu yol boyunca...

Eve döndüğümüzde çok mutluydu. Bütün gün yaptıklarını anlatıp durdu ananesine, dedesine... O kadar mutlu olunca ertesi gün için de gezi planı yaptık tabii.
Artık o da bir sonraki yazıya :)