Başlangıç

Sanırım Tibet 4 aylık falandı. Yok yok, 3 aylıktı; Adapazarı’nda teyzemlere gitmiştik. Bir gece uyuyamadım ve şu şiir peydah oldu kafamda. Her zaman başıma böyle bir şey gelmediği için, hemen bir yere not aldım. Sonra biraz düzelttim falan, son halini aldı. Elimde heba olmasını istemedim. Fotokritikteki profilime koydum. Sonrasında unuttum :)

4 aylık iznim bitip, işe döndüğüm zaman, elime interneti de geçirmenin verdiği lüksle (malum evde çocuktan pek ilgilenemiyordum) çocuk bakımıyla ilgili sürüsüyle bilgiyi incelemeye aldım. Bunu yaparken tam olarak ne olduğunu anlayamadığım sitelere rastlıyordum. Kişiye özel oldukları belliydi ama bir farklılık vardı diğer sitelerden ayrıştıran onları. Yazılar daha samimiydi mesela. Kimisi daha profesyonel bilgilere yer vermişti, kimisi tecrübe ettiklerinden yola çıkmıştı. Yazılara yorumlar falan yapılmıştı. Hoştu yani.

Araştırmacı kişiliğimi devreye sokarak, bu siteleri isteyen herkesin kurabildiğini ve buna da blogspot dendiğini öğrendim (bakın dikkatinizi çekerim, wordpressin varlığından hala bihaberim). Ve dedim ki; niye ben yapmayayım. Hem zaten hep istediğim de birşeydi Tibet için bir site açmak. İşyerinde taslak bir sayfa bile hazırlamıştım bir gün site kurarsam diye :)

Netice olarak, deneme yanılma yöntemini devreye sokarak, olmazsa da olmaz kardeşim diyerek kıskançlıkla dolu ilk yazımı yazdım :P Bir kaç yazıdan sonra da tabi ki şiirimi yayınladım, ilham perisi sayesinde bir şiirim olmuş, bırakır mıyım hiç fotokritik ellerinde :)

Tüm bunları gerçekleştirirken, izleyici olayından bi’haberdim. Derken bir baktım yanda bir foto belirmiş. Fotoğrafta Dijle'nin ismi var :) Ne kadar sevindim tanımadığım birinin beni izlemeye aldığını anlayınca (Yaaa, kısacası Dijlem ilk izleyicimdir bu blog camiasında). Zamanla çoğalmaya başladı izleyicilerim, tabi benim de takip ettiklerim... Gittikçe blogspotu daha çok anlar oldum. Yazılarıma yorumlar geldikçe hevesim arttı, arttıkça yazdım. Özellikle işyerindeki arkadaşlarımdan çok destek aldım, beni çok teşvik ettiler sağolsunlar. Dönem dönem yazma konusunda sıkıntıya düşsem bile, yazmamayı hiç düşünmedim. Sanırım bu gidişle de düşünmeyeceğim.

Blog sayesinde çok güzel arkadaşlarım oldu. O kadar çok sevdiğim insan var ki burada, bırakıp gitmeyi düşünemem sanırım.

Umarım yasaklar ileride oğlumun bu bloğu okuyamamasına sebep olmaz (ki 22 Ağustos’tan sonra artık blog dünyası diye birşey kalacak mı pek emin değilim!). Burada yazmamın en büyük amacıdır ona hatıra bırakmak. İleride olurda anlatamazsam, ona burası anlatsın isterim onu ne kadar sevdiğimi...

Şimdi Baba’dan gelen bu mimi paslıyorum; Yıldızım, Denizim, Syrakusa, Nazpek ve tabi ki Dijleeee :) Sıra sizde, anlatın bakalım sizin blog hikayenizi, tabi eğer mimlenmediyseniz ve cevaplamak isterseniz :)


Fotoğraf internetten alıntıdır.