Ben bu aralar

Ne kadar yorucu olsa da çocuklarla geçirilen bir günün keyfinin başka olduğunu,

Bir yere çıkamadığımız bir günü, sevgi sözcükleriyle doldurabileceğimizi,

“Annecim, ben seni çoookkk seviyorummm” “Anne gel sana bir sarılayım!”

“Annecim, ne tatlısın sennn!” Gel de erime, bitme işte...

Oynaşırken hafiften bile olsa çarpan parmağın, o narin dudaklarda botox etkisi yaratabileceğini,

Silinen antrenin buzdan hallice kayganlaştığını,

Eğer o sırada baba oğul oynuyorlarsa babanın küçük çaplı bir uçuş yaşayabileceğini,

Bu uçuşun korkusuna küçük bücürün avaz avaz ağlayabileceğini,

Herkesin babayı unutup, onun başına üşüşebileceğini,

Hiç ilgi göstermediğini sandığımız yapbozu bir çırpıda yapabildiğini

ve artık yenisini istediğini,

İşe gitmemi artık kanıksadığını ama yine de bana karşı kullandığını,

“Ama anne sen işe gidince ben çok üzülüyorum”

Kullanmasının sebebinin aslında rüşvete dayandığını,

“Bak istersen sen çağır asansörü, hem akşama gelirken sana hamur da getiririm ne dersin?” “Tamaammm, olur o zaman, git!”

İşine gelmeyen şeyler için bahanesinin hazır olduğunu,

“Babanem telefona gelemez anne, top oynuyor şimdi o!”

Sokağımızdan her akşam 22.00-23.00 saatleri arasında bozacının geçtiğini,

BOZAAAA diye çığıran sesin bana Piyerloti’yi (Sultanahmet) hatırlattığını

Gördüm, öğrendim, anladım...

Piyerloti Caddesi fotoğrafı buradan alınmıştır