Aslında birşey yoktu çok fazla yazacak. Günlük rutinler, bildiğiniz...
Şaşılası, gülünesi diyaloglar...
Ama son günlerde yine, yeni, yeniden düşkünleşti bana...
Sabahları 6.30 civarı uyanıp “Biraz benimle uyur musun?” diyor.
Artık beni işe uğurlamak istiyor; “Madem gideceksin, seni giyinirken izleyeyim, asansörünü ben çağırayım.”
Uyuyorsa, doğal olarak kıyamıyorum uyandırmaya ama bu sefer neden beni uyandırmadan gitti annem diye ağlıyor. Telefonda susturmaya çalışıyorum...
Her telefon konuşmamızda muhakkak “Patrondan izin aldın mı? Yarın beraber kahvaltı edecek miyiz?” diye soruyor. Cuma günü gelmemişse, işlerimin daha bitmediğini söylüyorum. Artık kanıksanmış, kabullenilmiş bir “Peki” çıkıyor ağzından. Telefon konuşmalarını uzatmaya çalışıyor. Kapatmam gerektiğini söylediğimde “Ama anne benim anlatacaklarım daha bitmedi ki!” diyor, sürekli aynı şeyleri tekrarlıyor olmasına rağmen...
Akşamları beni, bir köşeye büzülmüş, yüzünü ellerinin arasına almış bir şekilde karşılıyor. Benim onun yanına gitmemi, kucağıma almamı, “Kuzuummm, gel bir öpeyim, çok özledim seni” dememi bekliyor. Bir kaç dakikalığına birbirimize sarılmış bir şekilde oturuyoruz. Her akşam bir ayin gibi...
Hastalanması düşüncesinden bile ne kadar tedirgin olduğumu farketti. İlgimi çekmek istediğinde öksürüyormuş gibi yapıyor. Bazen o kadar sahici oluyor ki, gerçekten tedirgin oluyorum...
Ve...
Son iki gündür çişini kaçırmaya başladı altına... Çişini son ana kadar tutuyor diye son günlerde çok tutmamasını, bunun kendisini hasta edeceğini anlatmamıza rağmen... Buna mı tepki gösteriyor yoksa bana mı bilemiyorum...
Tek bildiğim, çalışma isteğim ve gerekliliğimle, çocuğumu evde bırakıyor olmanın vicdan azabının çatışmasının son günlerde daha ayyuka çıktığı...
Biri içimdeki sesleri sustursun...
Ben annemin çalışan biri olmasından duyduğum gururu hatırlıyorum bitenem... bunu eminim o da yaşayacaktır :)
YanıtlaSileminim ki çok zor onu evde bırakıp çıkmak. Ama büyüdükçe anlayacağını düşünüyorum.
YanıtlaSilHem ben varım burdaaaaa :)))))
bu dönem zor be şekercim. aslında bir şekilde okula başlamak rahatlatacak Tibet'i. Onun da kendi işi olacak ama işte tonla ayarlama lazım, biliyorum. Geçecek ama meraklanmakuzucum.
YanıtlaSilgeçecektir.ben çalışmadım yaşamadım ama çalışan anne çocuklarını gördüm.okul ona iyi gelecektir haftasonuda çıkarırsın acısını vicdan yapma
YanıtlaSiloyy Bibetciğim anlıyorum ben onu. benim arkasından balkona çıkıp bütün mahalleyi çığlıklarımla ayaklandırmışlığım vardır. annem hiç gitmesin isterdim. büyüdükçe anlayacaktır, alışacaktır sıkma canını Sibelcim, onun istediği gibi uyumaya, hazırlanmaya yardım etmesine devam et.
YanıtlaSilTam da sabah bu konuyu konuşuyorduk. Üzerine sen yazdın. Gönül neler istiyor ama yapamıyoruz. Bu da gelir bu da geçer Sibel'im
YanıtlaSilSana bu derece yoğunlaşması her annenin başına gelmiştir zaman zaman eminim. Geçecektir mutlaka..
YanıtlaSilHerkesin annesinin bu şekilde çocuğundan ayrıldığını arkadaşlarını örnekleyerek ya da minik hikayeler haline getirip anlatsan sen de bu ara?
:((O sesler bir susabilse zaten daha az yorulacağız eminim ruhen.Okula başlayınca herşey farklılaşacak gibi geliyor yani en azından öyle umut ediyorum ben.
YanıtlaSilÇalışan annenin vicdan sesi asla susmaz bana göre.
YanıtlaSilAma sen hissettirmeyeceksin elinden geldiği kadar iyi olacaksın ki Tibette iyi olacak.
Biraz daha büyüyünce her şey iyi olacak,sen yeter ki iyi ol,enerjini tüketme
ah canım Tibet'im, ah canım Sibel'im.. bittim ama ya başını ellerinin arasına alıp bekliyor ha ilgilenmeni.. çok tatlı bir çocuk bu çoook:)
YanıtlaSilkıyamam Sibel :(
YanıtlaSilOy oy, kıyamam ben ona :(
YanıtlaSilNasıl zordur ondan ayrılıp işe gitmek..ve onun tarafından düşününce anne eksikliği :(
Zor ya...evde olmak ta, çalışmak ta zor. Haftada 3-4 gün çalışsak ve iyi para kazansak ne güzel olacak :)
Varmı acaba böyle bir ülke? varsa hemen gidiyim ben :)))
"Tek bildiğim, çalışma isteğim ve gerekliliğimle, çocuğumu evde bırakıyor olmanın vicdan azabının çatışmasının son günlerde daha ayyuka çıktığı..."
YanıtlaSilal benden de o kadar. çok sıkıldım. yıldığımı hissediyorum. kızım hergün " bugün ne " diye sorup " yarım gün mü çalışacaksın anne? " diye sorunca mahvoluyorum.
yakışıklı prensin de büzülüp seni beklemesinin beni mahvettiği gibi
Of ya, çalışmak zorunda olmasak hiç. Doğum izni 6 yıl olsa. Bizim çocuklar okula başladığında biz de işe geri dönsek. Sabah işe gitmek için hazırlandığını gören o minik yüzlerdeki düşkırıklığını bir daha hiç görmesek... Çok mu şey istiyoruz?
YanıtlaSilBu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilmalesef aynı sıkıntıları bende yaşıyorum artık oğlum kendi kendine çözümler buluyor mesela bana sen evde kal bana mama yap anneciğim babam iki kere çalışsın diyor çok zor bir durum
YanıtlaSilçok zor çalışan anne olmak
özlemısım tıbetı okumayı.sevgıler.
YanıtlaSilcanım benim ya kıyamam ben tibet' e... Olağan şeyler tabiki çalışan anne ve annesindne ayrılmayı hala kabullenemeyen bir melek... Görüşemez olduk kuzum bu aralar, Arda' yıd ayollamyorum hemen ardını biliyorsun, Tibet biza gelsin, tibet gelir sonra gitmek istemez, annesi gelir annesini esir alır falan filan :))
YanıtlaSilBütün bunlar modern dğnyanın suçu. Eğer doğum anından itibaren çocuklarımıza tek bakıcılar olarak biz bakmak zorunda olmasak, misal anne baba tüm gün beraber baksak, çocuk iki kişiye birden bağlanacak. Ama çocuk sadece anneye bağlanınca, annenin işe gitmesini istemiyor tanii ki. Yoksa babasını da seviyor bu çocuk ama o işe giderken arkasından el sallayabiliyor?
YanıtlaSilBenim annem avukat ve ben onunla hep gurur duydum. Şu anda ameliyat sonraıs nekahat evresindeyim. ANnem her gün işten çıkıp bende kalmaya geliyor kızımla ilgilenmek için. Sabahları işe daha geç gitmesi için takla atıyorum desem yeridir ki 33 yaşındayım. Vicdan sömürüsü de yapmıyor değilim :)
Ben yapıyorsam Tibet haydi haydi yapar :))
Annemin diğer annelerden farklı olarak eğitimli ve çalışıyor olmasıyla her zaman gurur duydum ve "Çalışmasın ister miydin?" diyenlere "Kesinlikle her annenin çalışması lazım" derdim. Tibet de öyle diyecek bir gün.
anneler kesinlikle çalışmalı bu çocuklarımız için gerekli ben inanıyorumki evde kalan çoğu anneden (istinaları tenzi edrim)çalışan anneler çocuklarıyla daha kaliteli zaman geçiriyor bu hayat şartlarında yavrumun ihtiyaçlarını karşılayabilmek çok önemli ben öğretmenim çocuklarımı daha iyi tanımak adına bazen ailelerinde değiştirmek istedikleri şeyleri soruyorum yazdıklarına inanamazsınız ki hiçbir velimde çalışmıyor
YanıtlaSilsibel