Güneşi getir bana...

Tibet’le uyku seremonimiz artık bir klasik haline geldi. Sevgili oğlum gün geçtikçe yeni taktikler geliştiriyor bu konuda. Son numaramız sabah erken saatlerde uyanmak.

E, ne yapsın? Baktıki anne her koşul ve şartta saat 21.30da kendisini yatağa götürüyor, taktiklerini sabah saatlerine taşımaya karar verdi.

Geçen hafta biraz hapşırık, biraz burun akıntısı ve ara ara öksürük vardı üzerinde. Geçen seneden canımız bu konuda yanmış olduğundan bu sene ister istemez tedirgin olduk. Özellikle öksürük bizi tedirgin etti. Tam “Oh be! Atlatıyoruz galiba!” dediğimiz gece, inleyerek geçti uykusuna. Babası ve ben gece ikiye kadar “Ne olur yinelemesin.” duaları eşliğinde nöbetleşe başında bekledik. Saat iki civarı inlemeler bitti ama biz de bittik doğal olarak. Ben anında uykuya geçmişim zaten.

Sabahın sanırım 5i olmak üzereydi ki; bizim bücür “Anneee” diyerek seslendi bana. Yanına gittim. Terini alsın diye göğsüne koyduğum havluyu uzatıp “Çıkarttımmm” dedi ve güldü. “Eyvah!” dedim, “Yakaladın beni!”

“Anne yanıma yat” dedi, uzandım yatağına. Bir şekilde uyuyamadı, döndü durdu sağa sola. Sonra “Anne, ne yapsam olmuyor, uyuyamıyorum. Lütfen çizgi film seyredebilir miyiz?” diye sordu. Gece yaşadığımız tedirginliğin ardından hiç hayır diyesim gelmedi.

Ben çizgi filmi açarken, hava da aydınlanmaya başlamıştı. “Anne bak, güneş geliyor, hava aydınlanıyor.” dedi. Gülüştük ve aynı günün akşam 16sına kadar bir daha uyumadı. Tabi ki ben de...

Ve gece yine yatma vakti geldi. Şaşmış uyku saatleri yüzünden biraz daha geç...

Odasına geçtik. “Anne, bak şimdi ben bir sürü çizgi film hazırlayacağım. Önce Şirinleri seyrederizzzz, sonra Caillou seyrederizzzz, sonra Şimşek McQuin seyrederizzzz. Daha bir sürü çizgi film seyrederiz. Sonra sen sabahı getirirsin yine dünkü gibi!” dedi.

Kalakaldım. Bir an ne desem bilemedim.

“Ama tatlım, sabahı ben getirmedim ki. Dün gece sen de söyledin ya, güneş geldi, sabah oldu!”
“Hayır anne, sen getirdin ya! Hani sen çizgi film koyuyordun ya, o zaman sabahı getirdin ya işte!”

Oturdum yanına, anlattım. Daha doğrusu ikna etmeye çalıştım. İkna olmuş göründü görünmesine ama sonunda kurduğu cümleyle ikna olmadığını, aslında beni idare ettiğini de ortaya koymuş oldu: “Peki anne, ama sen uyuma yine de, hava aydınlanırken beni uyandırırsın!”

Şimdi velet her sabahın 5i civarı uyanıp, beni yanına çağırıp, havanın aydınlanmasını bekliyor! İş günlerinde o saatten sonra da benim için uyumak neredeyse artık imkansızlaşıyor.

 

“Amaaannn!” diyorum bende.
Varsın uyansın, uyandırsın. Yeter ki iyi olsun. Bu istekleri de gün olur biter. Hem zaten yarın öbür gün sabahını başkasının aydınlatmasını isteyecek. Şimdi benden istiyor olmasının tadını çıkarmak lazım, di mi ama? ;)

Üstteki fotoğraf bana ait...