Kardeşin mi var? İyi ki var...

5 yaşındaydım...
O zaman evimiz Piyerloti'deydi.
İlginç bir evdi.
2 oda bir salondu ama odanın bir tanesi salonla aynı büyüklükteydi.
Yaklaşık aynı oranlara sahipte bir antresi vardı.
Severdim.

Annem, bir kundağa sarılmış, küçük, karakırmızı bir çocuk getirdi eve.
Birkaç gündür yoktu.
Ben o arada neredeydim hatırlamıyorum, zaten eskiye dair hatırladığım çok fazla anım yok, niyeyse!
Yataklarının üstüne koydu ve onun başucuna gidip, parmaklarımın ucunda yükselip, görmeye çalıştım.
Amma küçüktü ha! Dokunmaya korkarsın yani, o kadar!

Kardeşimin gelişine dair tek anım bu :)

Küçükken çok kavga ederdik ama bir o kadar da bağlıydık birbirimize. Ne kavgamızın arasına girmelerine izin verirdik insanların, ne sohbetimizin arasına.

Küçükken niyeyse bana takmış benim iki katım bir kızı, sen ablamı nasıl üzersin deyip, bir güzel pataklamışlığı vardır iki karış boyuyla :)))

Evlendiğim zamana kadar neredeyse bütün dünyamdı benim.
Onsuz birşey yapıyor olmam mümkün değildi.
Heryere onunla gider, onsuz yaptığım hiçbir şeyden zevk almazdım.
Şimdide öyle ama şimdi önceliği onun elinden alanlar var tabi ki :))

Kardeşim her daim yandaşım, sırdaşım, dostum oldu benim.
En güzel anlarımı da, en kötü anlarımı da onunla paylaştım.
Onun omzunda ağladım, onunla güldüm.

O benim birtanem, nurtanem...


O hayatımın olmazsa olmazlarından, en kıymetlilerinden...

Kardeşim seni çok seviyorum.

MUTLU YILLAR!