Ayrı tutmak

Çocukların beyinlerinden neler geçiyor bilemiyorsunuz. Kimi kişileri çok kolay kabulleniyor, kimilerini bir türlü kabullenemiyorlar.

Kabullenemediklerine karşı da ne yazık ki fazla acımasız oluyorlar. Acımasız oldukları kişi bir büyükse onları tolere edebiliyor ama bir çocuksa bu davranışları anlamlandıramıyor.

Eski iş arkadaşlarımla hala görüşüyorum. Elimizden geldiğince, 1-2 ayda bir kere bir araya gelmeye çalışıyoruz. Onlardan ikisinin de Tibet’le yaşıt çocukları var. Buluşmalarımızda bunun da etkisi büyük, çocuklar kaynaşsın istiyoruz. Ama nedendir bilinmez, Tibet diğer bücürler tarafından, en başından beri pek kabul görmedi. Sürekli ayrı tutuluyor, oynamak istenmiyor ve oğlum hep uzaktan izleyen oluyor. Dediğim gibi onları bu yüzden suçlayamam, sonuçta kafalarında neler döndürüyorlar bilemiyorum, neticede çocuklar işte. Ama oğlum için üzülmemek elimden gelmiyor. Üstelik onlar istemedikçe benimki daha çok onlara yakınlaşmak istiyor, büyük ihtimalle niyeti bu inadı kırmak.

Ne yazık ki onun bu ısrarı daha fazla gerginliğe yol açıyor. Son buluşmamızda da aynı şeyler tekrar edince, bir dahaki her buluşmaya artık Tibet’i götürmeme kararı aldım. Onun her seferinde üzülmesindense böylesi daha hayırlı.

Neyseki çocuklar çabuk unutuyorlar. Yolda gelirken evde onu bekleyen sürprizin heyecanı çoktan sarmıştı bile kendisini. Sürprizini o kadar çok sevdiki, iki gün boyunca neredeyse başından kalkmadı. Sürekli “inşaat” yapmak istedi. Yine sürpriz olan arabalı tabağından yemeğini yiyip, kupasını araba gibi kullandı.

Yine sonraya sürpriz niyetine bırakılan helikopterini evin dört bir yanında uçur(t)du. Üstüne Pazar akşamı babasıyla o kadar güzel oynadılar ve bizi de o kadar eğlendirdiler ki... Uzun zamandır gözlerimden yaş gelene kadar güldüğüm olmamıştı.

 Canım oğlum, Allah hep güldürsün yüzünü...