Bi koşu Kumbağ!

Cumartesi günü ani bir kararla eşimin bir yakınlarının daveti üzerine Kumbağ’a gittik. Tibet başta pek memnun olmayacak gibi sinyaller verse de, yaşıtı sayılabilecek bir bücürün varlığının farkına varınca pek mutlu oldu.

Dostlar, benim çekingen sandığım oğlum arsızın biri olmuş, Kumbağ’da bunu anladım. Davetli olduğumuz yer bir pansiyonmuş meğer. Bize de bir oda verdiler sağolsunlar. Yanlarda da kalan müşteriler var haliyle. Allah’ım oğlum sorgusuz sualsiz herkesin odasına daldı! Birinin bisküvisine göz dikti daldı, diğerinde kendine kardeş buldu daldı. Yanımızdaki odada kalanların Tibet’ten tahminimce 2 yaş büyük oğulları vardı. Bücür onu kendisine kardeş kabul etti. Ailesiyle gezmeye giderlerken “Kardeşimi kaçırıyorlarrrr!” diye bağrındı :))))

Herkese bir ton sorular, sualler. Bizim gibi misafir olan bir hanım Tibet’i yemek yemeye ikna etmeye çalışırken, kendi oğlundan örnekler verdi, bizimki “Oğlunu dövüyor muydun yemek yemediği zaman?” diye sordu. İnanamadım!

Sen nereden vardın bu kanıya be oğlum?! Ayrıca masadakiler kesin bizim Tibet’i dövdüğümüzü falan sanmışlardır. Ne de olsa çocuktan al haberi demişler. Zaten pansiyondan ayrılırken kadıncağız bana bir ton nasihatte bulundu. “İki yıl daha sabır göster, sakın çocuğu dövme!” falan dedi. :(

Böyle zor durumda bırakmaları dışında sakin ve güzel bir hafta sonu oldu.

Hafta sonumuzun en ilginç hikayesi bizim gibi misafir olan diğer hanımdan.

Bahsettiğim yandaki ufaklıkla Tibet oynuyorlardı bahçede. Bizler de oturuyoruz, bu diğer misafir hanımda bizimle beraber. Tibet’in “kardeşine” kaç yaşında olduğunu sordu. Çocuk bir duraksadı “Bir yaşındayım” dedi. “Aaa, olur mu öyle şey! Bak Tibet bile 4 yaşında, sen ondan kesin büyüksündür” dedi. Ufaklık “Hatırlamıyorum, anneme bir sorayım” dedi. Sonra Tibet’le oynamaya devam ettiler. Hanfendi de ufaklığın “Vasat zekalı” olduğuna karar verdi. Efendim “Vasat zekalı; yaşıtlarına göre daha geri zekaya sahip olmak” demek oluyormuş. “Acaba ailesi nasıl insanlardır, söylemek lazım, bir pedagoga götürsünler.” dedi. Ben de çocuğun çekingen olabileceğini, birisi sorduğu zaman büyük ihtimalle heyecandan unutuyor olabileceğini, hiç te öyle “vasat zekalı” göründüğünü düşünmediğimi söyledim ki gerçektende böyle düşünüyordum.

Ama hanfendi ne yaptı? Yemedi içmedi, gitti çocuğun annesine düşüncelerini söyledi! Sanki ben yapmışım gibi utandım. Kadıncağızın “Vasat zekalı mı? O da ne demek?!” diye soruşu aklımdan çıkmıyor. Kadın çok makul ve çok sakin bir şekilde oğlunun çekingen olduğundan, insanlarla iletişim kurduğunda heyecanlandığından bahsetti. Bizim hanfendi de ikna olmuş gibi davrandı ve gitti. Ben de ufaklığın annesine “Neden böyle bir kanıya vardı inanın bilmiyorum. Ondan başka öyle düşünen yok, emin olabilirsiniz” dedim. Niye yaptıysam, kendimce destek olmak istedim herhalde.

Allah böyle çok bilmişlerden korusun çocuklarımızı ne diyeyim!...

Bu arada Dolunay bizi en çok eğlendiren blog seçmiş.
Kocaman öpücükler, en büyüğünden teşekkürlerrrr :))))))