Tibet'le hafta sonu

Bu hafta sonu oğlum arkadaşlarıyla buluştu :)

Benim eski iş arkadaşlarımla bir araya geldik yine.
Tabi onların da çocukları yanlarında :)
Tibet çevresinde çocuk olduğu zaman çok mutlu oluyor, onun o keyfini görmek bana da ayrı bir keyif veriyor.


Evden çıkmamız Tibet'in uyku saatine denk geldi. Huysuzluk yapması çok olası bir durumdu anlayacağınız. Araba olmadığı için arkadaşıma metro ile gitmeye karar verdim. Tibet'le tutuştuk el ele, attık kendimizi metroya. Güzel güzel bekledik ve metro geldiiii. Az çok tahmin etmiştim olacakları!
Metro gelmesine geldi ama bizimki feryat figan ağlamaya başladı, bindirmek ne mümkün! Sanırım gürültüden korktu, bu aralar herşeyden korkuyor, neden bilmem? :(((

Bir an bindirsem öyle veya böyle, içinde görür korkacak birşey olmadığını, susar diye düşündüm ama ya tam tersi olursa, daha beter ağlayacak olursa ne yaparım diye vazgeçtim. Çıktık metrodan, yukarıda otobüs beklemeye başladık, hava bayaa güneşli, sağolsun gideceğimiz yere uygun bir otobüs bir türlü gelmek bilmedi...

Arkadaşımın evine vardığımda yolda 1,5 saat geçirmiştik. Keşke arabayı satmasaydık diye söylene söylene teptik onca yolu. Hoş Tibet için durum iyiydi tabii, canı istedi mi kucak, istemedi mi yayan sekti yollarda :)

İçeriye giripte, çocukları görünce yüzüne öyle mi gülümseme yayıldı ki, görülmeye değerdi doğrusu. Çocuklar oyunda biz sohbette, akşamı ettik. Bütün bu zaman zarfında hiç uyumamış olmasına rağmen Tibet hiç huysuzluk yapmadı. Canım benim :)

Sevgilim babamdan arabayı alıp geldi bizi aldı oradan sağolsun, yoksa tekrar o yollarda, otobüslerde hayat çok zor olacaktı.

Oradan eve uğrayıp bir kaç parça eşya alıp, teyzemlere gittik. Bütün bu zaman zarfında Tibet doğal olarak uyudu tabii, ben eve uğramamız sırasında arabadan inemedim bile :)

Akşam ayrı bir mutluydu, 3 kuzenim Tibet'in çevresinde pervaneydi, adam daha ne istesin, kahkalar, koşturmalar gırla gitti... Akşam da teyzemlerde kaldık, tam oldu :)))


Ertesi günü de tekrar eve uğrayıp, Tibet'in 1 haftalık eşyalarını toplayıp doğru ananesine gittik. Bu hafta pamuğum yok anlayacağınız, valla kokusu burnumda :(

Kendisi ananesine girer girmez dede sayıklamaya başladı. Dedesi gelmeden biz çıktık ama dedesinin peşinden ayrılmıyormuş, varsa yoksa dede! Babamın canına minnet :)

Hafta sonu çok keyifli geçince, pamuk prensimiz çok güzel pozlar verdi doğal olarak.
Vallahi ben bakmaya doyamıyorum, bir insan bu kadar mı özlenir?

:)