Şu annelik dedikleri

Tibet geçen hafta annemdeydi, bu hafta da orada. Annem, babam rahatsız diye bu hafta da gelmek istemedi. Doğal olarak ben hafta sonu oradaydım.

Oğlumuz öyle anne baba arayan, huysuzluk yapan bir çocuk değil. Bu bir yandan iyi bir durum aslında. Bir yere gideceğimiz zaman gözümüz arkada kalmıyor. Bu haftalarda olduğu gibi, annem işi olduğu zaman onu da alıp götürebiliyor.

Bu hafta sonu, oğlumun bu özelliğinin bizi özlemesine engel bir özellik olmadığını anladım. Bizi gördüğünde yüzünün nasıl aydınlandığını gördüm. Özlemle sarılışının tadına vardım. Eşim kalmadı ama kaldığı süre boyunca babasıyla vakit geçirmek için bir sürü oyun türetmesini izledim. Ertesi günü ben gidinceye kadar da bir koala misali kucağımdaydı çoğunlukla. Aklına geldikçe gelip öptü, bol bol sarıldı bana. Sürekli bir şeyler anlattı, yeni kelimeler söylemeye başlamış, onlarla ve kendince kelimelerle...

Oğlum böyle gittiği zamanlarda hep buruk oluyordum ama bu sefer daha buruk döndüm. Onun bize olan bağlılığının farkında değilmişim. Bunu farketmek çok ama çok mutlu etti beni, oğlumu hafife almışım galiba :)

Nasıl bir bağdır şu anneyle çocuğu arasındaki?
Hadi anne 9 ay karnında taşıyor, o süre boyunca onunla kendi arasında ciddi bir bağ kuruyor. Çocuk annesinin kokusunu tanıyor, başka bir sürü bilimsel açıklaması da var bu durumun... Anlatması da anlaması da zor ancak yaşandığında anlaşılacak bir durum...

İyi ki anne olmaya karar vermişim...

Bebeğim, anneliği bana tattırdığın için sana minnettarım.
Seni çok seviyorum....