Hay Allah!

Hafta sonu hava çok güzeldi. Çok istiyordum dışarı çıkalım. Aslında benim istediğim Sultanahmet'e gitmekti. Hem Tibet ortalıklarda koşuştursun hem de bloglardan tanımak istediğim bir arkadaşın kafesine uğramaktı niyetim. Cumartesi eşimin amcalarına gideceğimiz için Pazar gününe bıraktım bu isteğimi ama pazar günü de gidemedik.

Öyle olunca bizde Tibet'i Dolmabahçe'deki Lunaparka götürdük. Teyzesi, dedesi, ben.
İlgisini çekti tabii bir sürü gürültülü alet, dönüyor, kalkıyor, iniyor, ortalıkta çocuklar...
Aslında geçen sene de bir kere götürmüştük, atlı karıcaya bindirmiştik ama şimdi daha başka tabii, kocaman oldu, daha ilgisini çeker diye düşündük. Bir tanesine bindirelim dedik, hoşuna gideceğini düşünerek ama yanlış şey seçmişiz ne yazıkki! Böyle dönen bir platform üzerinde arabalar vardı, platformun ortasında da uçaklar. Arabalar sabit duruyordu ama uçaklar platform dönmeye başlayınca, sanki havalanır gibi kalkıp iniyorlardı, sever sandık, ona bindirdik.

Vay sen misin havaya kalkan! Bir korktu ki bizimki... :(

Teyzesi yanındaydı ama susturabilene aşkolsun. Platform da dönerken binmek mümkün değil. Dedesi bir yandan ilgisini çekmeye çalışıyor, ben bir yandan.
Yok! Mümkünatı yok susturamıyoruz. Teyzesine sarılmış avaz avaz ağlıyor.
Bitmek bilmedi dönmesi de meretin! Adama söyledik çok korktu iki saniye durdur diye yok bişey olmaz deyip durdurmuyor, çak çenesine bi tane, yapışsın yere, onu istiyor ama!!!

Neyse, nihayet durdu. Aldım kucağıma, yüzünü omzuma gömüp bir ağlaması varki...
Canım benim...

Şöyle bir iki ay geçsin, tekrar götürüp, daha usturuplu birşeylere bindireyim, gene atlı karıncaya mesela. Soğumasın lunaparktan.......
Bu fotoğrafı geçen sene gittiğimizde çekmiştik. Ne güzel mutluymuş, baksanıza :(